Ang Dasal ng Kabayo

Sa malayong gubat, meron isang puting Kabayo na ubod ng ganda, araw-araw pinagmamasdan ang kanyang sarili sa malinaw na tubig. Hangang-hanga siya sa kanyang sarili dahil sa gandang na kanyang taglay.

Perpekto ang pagkalikha ng Diyos sa Kabayo, makintab na balahibo, kulay-bughaw ang mga mata at may napakaamong mukha. Ngunit, hindi pa rin siya kuntento sa kanyang angkin na ganda.

Minsan naisipan nitong kausapin ang Diyos,  “Ama na nasa Langit. Ang ibinagay mo sa akin na kagandahan ay lubos kong pinasasalamatan, ngunit, gusto ko sanang mas lalong gumanda pa na pinakamaganda sa lahat ng inyong nilikha.”

Pumayag naman ang Diyos, “ Ano ba gusto mong baguhin ko sa katawan mo upang lalong gumanda ka pa?”, tanong ng Panginoon

Laking tuwa ng kabayo dahil dininig ng Diyos ang kanyang panalangin, at agad itong humiling. “Gusto ko po sanang humaba ang leeg ko dahil maikli ito, ang katawan ko naman lalong gaganda kung papahabain mo pa ang mga paa ko at papayatin.”

Wala patumangging ipinagkaloob ng Diyos ang hiling ng Kabayo. Pinahaba nito ang kanyang leeg, kasama na ang kanyang paa na humaba at pumayat din.

Laking galak ng Kabayo, dali-dali itong pumunta sa lawa upang tignan ang sarili, subalit, halos hindi siya maniwala sa nakita niya .

Naging kamelyo na ang anyo ng Kabayo at nagsusumigaw ang Kabayo sa Diyos, bakit binago ang kanyang hugis. “O Diyos ko paumanhin, bakit pumangit ang itsura ko?”

Tinanong naman siya ng Diyos. “Di ba ito ang gusto mong mangyari maging isang kamelyo?”

 “D i ko po gustong maging kamelyo, gusto ko ang dati kong anyo na isang kabayo, walang magkakagusto sa aking kapag ako’y isang kamelyo, wala na akong silbi,” sagot ng kabayo.

Nagalit ang Diyos sa Kabayo, “ Lahat ng aking nilikha ay meron silbi, Di ba ito ang nais mo.  Huwag kang maghangad ng sobra dahil di ka nakuntento sa dati mong itsura. Oo nga’t mas maganda ka sa kamelyo, ngunit mas mabigat ang responsibilidad nito kaysa sa iyo na isang kabayo.” #30