Puno ng Mansanas

Meron isang malaking puno ng mansanas. Madalas bisitahin ng isang batang lalaki upang maglaro sa paligid nito, kumain ng kanyang bunga at matulog sa ibabaw ng kayang mga sanga. Mahal na mahal ng bata ang punong ito.

Dumaan ang panahon, naging binata ang bata, hindi na dumadalaw sa puno ng mansanas. Kaya’t minsan, napadaan ang lalaki, tinawag siya ng Puno. “Halika at maglaro tayo,” anyaya ng puno. Ngunit tinangihan ng lalaki at sinabing “Hindi na ako bata, ang nilalaro ko na ngayon ay computer games kaso wala akong salaping pambili.”

Sabi ng puno. “Wala akong pera ngunit maari mong pitasin ang aking mga bunga at ibenta sa palengke upang magkaroon ka ng salapi.” Kinuha ng lalaki ang lahat ng bunga ng puno at ibinenta sa palengke upang ipambili ng computer.

Lumipas ulit ang panahon, nagkaroon na ng pamilya ang lalaki. Ang puno ng mansanas nalungkot dahil hindi na pumupunta ang lalaki. Minsan napadaan ang lalaki, tinawag uli ng puno. “Halika at maglaro tayo.” “Matanda na ako at wala na akong panahon maglaro dahil may pamilya na ako. Kailangan kung magtrabaho upang mabuhay ang pamilya ko.” Nasira kasi ang aking bahay dahil sa bagyo baka pwede mo naman akong tulungan,” sagot ng lalaki. “Wala akong bahay ngunit maari mong putulin ang aking mga sanga upang gawin pansamantalang tirahan,” ani ng puno. Naging masaya muli ang puno ng mansanas dahil dinalaw siya ng lalaki. Pinutol naman ng lalaki ang lahat ng sanga ng puno upang gawin tirahan.
Tumagal ang panahon, hindi nagpakita ang lalaki at lalong nalungkot ang puno. Minsan sa isang panahon ng tag-araw, bumisita ang lalaki. Sabi ng puno. “Halika at maglaro tayo.” Ngunit ang isinagot ng lalaki. “Tumatanda na ako at gusto kong lakbayin ang buong mundo, upang maging masaya at kailangan ko ang bangka. Sabi naman ng puno ng mansanas. “Halika at kumuha ka sa aking katawan ng magagamit mo paggawa ng bangka upang makapaglakbay ka sa malalayong lugar at maging masaya.” Kinuha ang halos lahat ng katawan ng puno at gumawa ng bangka, nagpakalayo, nagpunta sa ibang bansa, iniwan nag-iisa ang puno.

Nagdaan muli ang maraming taon, hindi na nagpakita ang lalaki. Lalong nalungkot ang matandang puno. Tila nawalan na ng pag-asa magpapakita pa ang lalaki. Nang bumisita ang lalaki. “Wala na akong maibibigay sa iyo kaibigan dahil kinuha mo na ang lahat ang pag-aari ko.” Ngumiti ang lalaki, “wala na akong ngipin upang kainin pa ang mansanas, hindi na malakas ang aking binti upang akyating ang iyong mga sanga, wala na akong lakas upang kunin pa ang anuman bagay sa iyo, ang nais ko lang ay humanap ng lugar na mapaghihingaan. Isang lugar na mapayapa tulad ng kinatatayuan mo.” Halos umiyak sa galak ang puno ng mansanas dahil muli na niyang nakapiling ang lalaki.

Ang kwento ay para sa lahat. Ang puno ng mansanas ay sumisimbolo sa ating mga magulang. Noon tayo sanggol pa lang hangang sa ating paglaki palaging nandyaan ang magulang upang gumabay at tumulong. Hindi maitatangi na kailangan natin lumayo sa kanila ngunit ang aral ay wag natin kalimutan ang mga taong tumulong sa ating upang maging ganap na tao sa mundong ito. Mahalin natin ang ating mga magulang kahit anuman at nasaan sila. #30#